PEC in Time: Jos Hooiveld

Hennie Spijkerman

,,Ik kwam in de winterstop van 2005 naar Zwolle toe. Trainer was toen Hennie Spijkerman, een hele rustige man, die niet snel kwaad was te krijgen”, begint Hooiveld zijn verhaal. ,,Ik kwam op 21-jarige leeftijd op huurbasis over van Heerenveen. Hoewel ik in Friesland nog niet veel gespeeld had, kwam ik wel met een bepaalde verwachting naar Zwolle. De ploeg was dat seizoen daarvoor net gedegradeerd en iedereen had het geloof dat we meteen weer omhoog zouden gaan. Ook ik dacht bij mezelf ‘dat doen we wel even’. Ik was immers jong en vol vertrouwen. Het werd echter niet de leukste periode. Er kwam gedoe met de trainer, er ontstond wat onrust en we promoveerden niet.”

Het nieuwe seizoen startte zeer beroerd, met slechts zes punten uit vijf wedstrijden. Te weinig voor een ploeg met de ambitie snel terug te keren in de Eredivisie. De ommekeer kwam echter halverwege september, toen Go Ahead Eagles door goals van Dion Esajas (2), Ivar van Dinteren en Tjeerd Korf met 4-0 werd verslagen. ,,We wonnen ineens zes keer op rij en pakten de tweede periode, waardoor we ons plaatsten voor de nacompetitie.” Daarin bleek Willem II echter te sterk. Voor Hooiveld betekende dat het einde van zijn tijd in Zwolle.

Dan gaan we toch naar Finland

,,Ik wilde heel graag blijven. Mijn contract in Friesland liep af, maar FC Zwolle wilde of kon me niet permanent overnemen. De club was toen niet echt duidelijk naar mij. Uiteindelijk heb ik zelf maar gevraagd of ik nog terug moest komen na de zomer. Dat hoefde niet, zo werd mij verteld.” Wat volgde was een zoektocht langs de Nederlandse velden, maar geen enkele club wilde Hooiveld een contract aanbieden. ,,Ik kon nergens heen en ben uiteindelijk op stage gegaan bij twee clubs uit Oostenrijk. Daar wilde Kapfenberger SV me wel hebben.” Al gauw werd het Hooiveld duidelijk dat het verblijf in Oostenrijk niet lang zou gaan duren. ,,Toen ik daar kwam, wist men niet eens wie ik was. De trainer die mij had binnengehaald was ontslagen. De nieuwe coach nam al drie buitenlandse jongens mee en daarom was er voor mij geen plaats. Ik belde mijn zaakwaarnemer en zei hem dat ik een club wilde hebben, mij part in Finland. ‘In Finland zeg je? Ik heb daar net een trainer gestald. Dan gaan we toch naar Finland’, was zijn antwoord.

Scandinavisch eremetaal

Inter Turku was de club waar Hooiveld opnieuw zijn geluk ging beproeven. ,,Die club speelde op het hoogste niveau in Finland, dus dat was vanuit Oostenrijk, waar ik een niveau lager speelde, een prima stap. Het was een prachtig jaar, want we werden kampioen en mochten voorrondes spelen in Europa. Inter Turku trof daarin FC Twente.” Hooiveld was toen echter alweer vertrokken, ditmaal naar Zweden, qua voetbalcompetitie toch wéér een stapje hoger. ,,Ik kwam terecht bij AIK Solna. Dat was echt geweldig, ondanks dat ik ook daar maar een jaartje voetbalde. We werden landskampioen en wonnen de beker, dat had nog niemand bij die club in één seizoen meegemaakt. Ik genoot daar echt van het voetbal. De derby’s waren ook heel bijzonder. Ik kende vanuit Nederland alleen de IJsselderby, maar hier had je de krakers tegen Hammarby en Djurgårdens. In ons oude stadion zaten dan 35.000 man, in het nieuwe zelfs 45.000. Niet te vergelijken met Nederland. “

Hooiveld speelde zich nadrukkelijk in de kijker en dat leverde hem in 2010 een transfer op naar Celtic. ,,Daar raakte ik geblesseerd en werd mijn blessure niet goed behandeld. Van november tot het nieuwe seizoen speelde ik maar iets van anderhalve wedstrijd. Ik had zeven maanden geen ritme opgedaan. M’n lichaam was niet goed en zelfs in mijn hoofd ging het minder. Alles begon af te brokkelen. Dat avontuur had ik liever anders willen aangaan, ik wilde als held weggaan, maar dat gebeurde niet. Ik werd verhuurd aan FC Kopenhagen, want die club kende mij nog vanuit mijn tijd in Zweden. Ook daar werden we trouwens kampioen.”

Na Denemarken volgden drie Engelse clubs: Southampton, Norwich City en Millwall, waarvan de laatste twee op huurbasis. Ook in Engeland viel er weer genoeg te vieren, want met ‘The Saints’ werd promotie naar de Premier League afgedwongen. ,,Bij Norwich was het minder leuk. Ik werd daar op de laatste dag van de transfermarkt binnengehaald, samen met nog drie centrale verdedigers. Daar snapte ik natuurlijk niks van.”

Van Enschede naar de VS

In 2015 keerde Hooiveld terug bij zijn geliefde AIK waar hij zelfs nog samenspeelde met Denni Avdić. ,,Met hem had ik heel goed contact en sprak ik onder andere over Zwolle. Twee weken geleden heb ik hem trouwens nog aan de telefoon gehad. Uiteindelijk ben ik via FC Twente weer in Nederland teruggekeerd. Ik kende toenmalig trainer René Hake nog uit mijn jeugd bij FC Emmen en had hem gezegd dat als hij ooit een centrale verdediger nodig had, die niet zou gaan zeiken en er vol voor kon gaan, hij mij altijd mocht bellen. Dat gebeurde dus uiteindelijk.” In Enschede maakte Hooiveld in de herfst van zijn carrière ook de andere kant van de voetbalmedaille mee; degraderen. ,,En dat heeft me ook best geraakt. Veel van mijn familie komt uit Twente, mijn moeder kwam uit Delden, dus dat hakte er wel even in.” Zijn actieve loopbaan sloot Hooiveld uiteindelijk af in de Verenigde Staden, bij Orange County. ,,Toen ik die verhalen hoorde, móést ik daarheen. Ik woonde daar in Newport Beach, net onder Los Angeles en boven San Diego. Een wereld van verschil qua weer vergeleken met Zweden en Finland. Het was er altijd zonnig en ik heb er geen regen gezien. Een hele mooie ervaring.”

Terugkijkend op zijn loopbaan als profvoetballer kan Hooiveld, zeker gezien zijn behaalde prijzen en schitterende buitenlandse avonturen, gerust stellen dat hij een succesvolle carrière heeft gehad. Maar een clubman, dat werd hij nooit. ,,Natuurlijk heb ik wel eens gedacht dat ik bij een club had moeten blijven, maar als ik mijn clubs bij langs ga, dan waren ze allemaal top. In Finland bijvoorbeeld was het voor Finse begrippen gewoon hartstikke leuk, maar dat was weer niks vergeleken met Kopenhagen. Voor veel clubs was het gewoon makkelijk om er een ‘Hooiveldje’ naast te gooien in de achterhoede, dan iemand die 300 wedstrijden voor een club zou gaan spelen.”

App

Nog altijd is Hooiveld, die volgende week 37 hoopt te worden, in de voetballerij actief, maar wel op een hele andere manier. ,,Op dit moment ben ik bezig met het ontwikkelen van een app gericht op jonge, talentvolle voetballers. Dit platform gaat op korte termijn live. Ik kan al wel vast zeggen dat er hele mooie dingen staan te gebeuren”, sluit de oud-prof af.

Fotografie: Jan Drost