PEC in Time: IJzeren Rinus

In deze editie van PEC in Time een verhaal uit de mond van Rinus Israël, die voorafgaand aan de wedstrijd PEC Zwolle – Heracles Almelo terugblikt op zijn tijd als speler en (assistent)-trainer in Zwolle. Bij het binnenlopen van de perskamer is Israël eerst druk met handen schudden. Handen van allemaal veel jongere mensen, die Israël in een ver verleden hebben zien voetballer, of hem alleen maar kennen als trainer. Ook de hand van generatiegenoot en FOX Sports-commentator Evert ten Napel wordt geschud. ,,Ha Evert, hoe is het dan?”, klinkt het opgewekt. Daarna beent de voormalig trainer van onder meer PAOK Saloniki en Dinamo Boekarest naar het spelershome voor een terugblik op bijna tien jaar Zwolle.

,,Het eerste wat er in me opkomt als ik terugdenk aan mijn tijd in Zwolle is dat we een bekerfinale hebben verloren in 1977.” Een afstandsschot van Epi Drost in het Goffertpark in Nijmegen, maakt dat PEC Zwolle in de verlenging het hoofd moet buigen voor FC Twente, dat uiteindelijk met 3-0 wint. Israël stak na afloop van die finale de hand in eigen boezem. ,,Ik had hem getipt om te schieten, nooit wetende dat hij ‘m zo tegen de touwen zou knallen. Dat deed ik wel vaker. Als een speler in een kansloze positie stond zei ik altijd ‘schieten!’”, lacht Israël. ,,Daar reageerden ze dan vaak op. Ik vond de positie van Epi toen ook tamelijk kansloos, maar hij schoot die bal er dus wel in. Ja, dat was niet de bedoeling.” Bij herinneringen aan zijn tijd in Zwolle, blijft het niet bij die ene treurig verlopen finale. ,,Ik heb hier, nadat ik van Feyenoord naar Zwolle kwam, toch echt zeven jaar met plezier gevoetbald en ook getraind. Het was een fijne club en ik vind dat ze er tegenwoordig ook echt een mooie club van hebben gemaakt. Met het winnen van die beker als absoluut hoogtepunt. Dat is voor een club als PEC Zwolle niet normaal.” Israël krabt eens achter z’n oren en graaft in zijn geheugen. ,,Toen ik hier kwam was ik eerst speler onder Hans Alleman en later onder Fritz Korbach waar ik ook meteen assistent-trainer van werd. Als de groep tijdens de training gesplitst werd, dan stond Korbach aan de ene kant en ik aan de andere kant. Het seizoen waarin we de bekerfinale verloren promoveerden we net niet. Dat was heel teleurstellend allemaal. Volgens mij verloren we toen aan het eind van het seizoen uit bij MVV en dat had niet gemogen, maar een jaar later promoveerden we alsnog.” Nadat Israël in 1982 gestopt was met voetballen, trok hij direct het trainingspak aan. ,,Ik heb het eerst nog een tijdje overgenomen van Bas Paauwe, daarna was ik assistent onder Cor Brom.” Na zijn tijd als ad-interim en assistent-trainer in Zwolle, verkaste Israël naar FC Den Bosch. ,,Ja en daarna volgde een hele rits clubs en landen. Het werd er niet altijd beter op hoor”, glimlacht de inmiddels 75-jarige ‘IJzeren Rinus’.

Israël typeert zichzelf als een defensief ingestelde voetballer. ,,Ik stond hier in Zwolle altijd ver achter de verdediging en was ook wel een harde speler.” Tegenwoordig is het allemaal net te lief wat Israël wekelijks op de Nederlandse velden ziet. ,,Kijk, het gaat mij er niet om dat je iemand in elkaar schopt. Dat kan niet meer, dan wordt er gelijk met kaarten gewapperd. Het gaat mij er om hoe je een duel aan gaat. Je kunt een duel aangaan met een slap been en je kunt een duel aangaan dat je die bal wilt hebben. Dat mis ik in het hedendaagse voetbal wel eens. Ik ging er altijd hard in, maar wel om de bal te veroveren. Al heb ik hier echt wel eens wat gemene overtredingen gemaakt, waar ik ook wel spijt van heb, maar ik heb van zoveel dingen spijt. Oh ja en het coachen, laat ik dat niet vergeten. Ik kon altijd goed leidinggeven aan de verdediging en mensen neerzetten. Dat was echt een sterk punt van me.”

Over spijt gesproken, daar Israël ook als trainer een boekje over open doen. Van een achteraf verkeerd uitgepakte wissel tot aan een uitspatting tijdens of na een wedstrijd. Zeker wanneer de geboren Amsterdammer wordt geconfronteerd met beelden van een persconferentie uit oktober 2001, waarin Israël als trainer van ADO Den Haag een zure 1-0 nederlaag lijdt tegen uitgerekend FC Zwolle (strafschop van Claus Boekweg in de slotminuut), dat dan onder leiding staat van Paul Krabbe. Israël maakte korte metten met scheidsrechter René Temmink. Woorden waar een trainer vandaag de dag vanuit Zeist een schorsing voor zou krijgen.  ,,Ik ken die Temmink, die fluit natuurlijk in de Eredivisie en een doodenkele keer een Europacup-wedstrijd, maar ik heb toch de indruk dat hij dit beneden zijn niveau vond om hier rond te lopen. Hij liep een beetje in de middencirkel. Of hij kon het niet, of zijn conditie was niet goed genoeg”, spuwde Israël zijn gal over de wedstrijd. Ook trainer Krabbe moest het ontgelden en de verliezend oefenmeester liep zelfs eerder het perszaaltje uit. ,,Ja, dit herinner ik me wel. Tjonge zeg, wat ging ik tekeer hè? Ik was niet altijd even fijngevoelig als trainer, maar ook als speler hoor. Alleen kun je dat als trainer niet maken. Je hebt toch een voorbeeldfunctie. Laat ik het zo zeggen, ik kon niet tegen m’n verlies.”

Verliezen is ook wat PEC Zwolle die avond doet tegen Heracles Almelo, in een wedstrijd waar Israël voor de krant de cijfers mag uitdelen. ,,Cijfertjes geven doe ik nu voor de Telegraaf. Niet wekelijks hoor, één keer in de drie weken. Ze hebben teveel van die oude knarren zoals ik. Maar het is wel leuk om hier dan weer even rond te lopen. Dan spreek ik Ron Jans ook nog eens. Nu kan het nog.”

Foto: Jan Drost