PEC in Time: Ben Schubert
Ben Schubert kwam in 1971 vanuit het Noord-Hollandse Huizen naar Zwolle om zijn profloopbaan als voetballer te beginnen. Op voorspraak van de toen net uit Zwolle vertrokken Pim van de Meent. ,,Ik maakte mijn debuut onder trainer Lászlo Zalai. Een hele aardige man.”
Pim van de Meent
Zalai, die in 2004 op 75-jarige leeftijd overleed, was begin jaren '70 trainer bij PEC Zwolle. De Hongaar haalde Schubert samen met plaatsgenoot Bertus van Effrink naar Zwolle. ,,Dat had ik aan twee dingen te danken”, blikt de nu 69-jarige Schubert terug. ,,Toen ik nog bij de amateurs voetbalde in Huizen was Pim van de Meent daar trainer. Al op mijn zestiende zat ik bij de eerste selectie. Van de Meent vertrok in 1969 naar Zwolle en wilde mij mee hebben, maar toen koos PEC Zwolle voor Wim Rijsbergen.” In 1971 vertrok Schubert alsnog naar Zwolle, omdat Rijsbergen naar Feyenoord was gegaan. Van de Meent zou zijn opvolger hebben getipt, maar Schubert heeft nog een tweede verklaring voor zijn komst. ,,Vlak voor ik naar Zwolle ging, speelde ik met het Nederlands amateurelftal een vriendschappelijk duel bij PEC Zwolle. In dat duel ben ik blijkbaar opgevallen.”
Van Effrink ging zoals gezegd mee, maar bleef echter slechts twee jaar in Zwolle voetballen. ,,Hij wilde wel langer, maar George Kessler, die Zalai was komen te vervangen, wilden hem geen meerjarig contract aanbieden. Hij was met zijn dertig jaar ook al wat ouder natuurlijk.”
Op kamers in Berkum
Voetballen in Zwolle betekende natuurlijk ook verhuizen. ,,Ja, dat was nieuw voor me en best bijzonder. Ik ging op kamers in Berkum, maar dat beviel me helemaal niet. Ik dacht ‘ik ga mooi naar huis toe’. En zo geschiedde het. ,,Ik ben toen samen met keeper Henk Post een jaar of twee, drie heen en weer gereden. We gingen dan samen met de trein van en naar de club. Henk werkte ’s middags bij de technische unie in Zwolle. Als hij klaar was pakten we de trein. Hij woonde in Soest en stapte in Amersfoort uit. Ik reed door naar Hilversum. Daar had ik een autootje bij het station staan en zo reed ik het laatste stuk naar Huizen.” Best een pittige onderneming voor een negentienjarige, maar Schubert draaide zijn hand er niet voor om. ,,Nee hoor, dat was geen probleem. Ik denk dat ik al met al anderhalf uur onderweg was.”
Treinen met de scheids
Het mooiste seizoen in Zwolle beleefde verdediger Schubert naar eigen zeggen in zijn laatste jaar, toen Rinus Israël in Zwolle neerstreek, met wie hij samen in de achterhoede stond. ,,Van hem heb ik veel geleerd.” Ook de zondagen wanneer er gevoetbald werd herinnert Schubert zich nog goed. ,,Dat waren nog eens tijden, dat kun je helemaal niet meer vergelijken met hoe het er nu aan toe gaat. Op de terugweg van een wedstrijd zaten we vaak met de scheidsrechters in dezelfde coupé. Die gingen toen hoofdzakelijk nog met de trein naar de wedstrijden toe. Dan hadden we de grootste lol en dronken we een potje bier, die zij voor ons betaalden. Dat was wat hoor als jochie van een jaar of negentien, twintig.”
Titanium
In 1976 kwam er een einde aan het dienstverband van Schubert bij PEC Zwolle. ,,FC Utrecht wilde me hebben, zij speelden toen in tegenstelling tot Zwolle in de Eredivisie. Eerst ben ik echter nog in België wezen kijken bij Charleroi. Ik moest tweeëneenhalve ton kosten, maar dat wilden de Belgen niet betalen.” In Utrecht speelde Schubert nog ruim drie jaar, toen hij vervolgens de overstap maakte naar DS ’79 in Dordrecht, waar een vervroegd einde kwam aan zijn loopbaan. ,,Mijn knieën wilden niet meer. Ik had mijn kruisbanden afgescheurd en heb daar nog twee jaar mee doorgelopen. Ik heb nu ook twee nieuwe, titanium knieën. In 1980 heb ik er een punt achter gezet.” Schubert, inmiddels gepensioneerd, nam in zijn leven na het voetbal een schoonmaakbedrijf over van een vriend van hem. ,,Dat heb ik tot mijn pensioen gedaan.” Trainer worden was voor hem niet weggelegd. ,,Ik heb hier in Huizen nog wel even de jeugd getraind en het tweede elftal, maar meer ook niet. Als ik verder wilde moest ik allerlei cursussen doen. Die werden wel betaald hoor, maar dat wilde ik niet meer.” Voetbal kijken doet Schubert enkel nog voor de televisie. Nog één keer kwam hij terug in Zwolle. ,,Dat was toen Freek Schutten vijftig werd. Er zijn toen een heleboel oude jongens opgetrommeld”, dat was gezellig.
Fotografie: Jan Drost