PEC in time: Albert-Michael Yobo

Misschien wel één van de mooiste voetbalnamen die Zwolle ooit kende. Tussen namen als Van der Werff, Ravensbergen, Roelofsen en De Ridder was de naam Yobo toch wel een exotische in een verder traditioneel Hollands rijtje. De goedlachse Nigeriaan kwam in de zomer van 2003 van het Franse AJ Auxerre naar Zwolle. In de jaren daarvoor was de toen 24-jarige Albert-Michael Yobo gestationeerd bij het Duitse VFL Osnabrück en in Oostenrijk, bij Grazer AK. Een stage in Zwolle overtuigde Peter Boeve alsmede zijn technische staf ervan dat de kopsterke centrale verdediger een kans in het Oosterenk stadion verdiende. De voormalig aanvoerder van Nigeria-onder 23 keek zijn ogen uit in de Hanzestad, waar hij voor twee jaar tekende, maar al na één jaar weer vertrok. In deze vierde PEC in time een interiew met Yobo!

De spitsen van de tegenstander uitschakelen, dat was de taak van de nieuwkomer. Met zijn brede postuur en het uiterlijk van een basketballer schuwde Yobo dan ook geen enkel duel. Wie FC Zwolle in het seizoen 2003-2004 in de kelder van de Eredivisie zag ploeteren zag Yobo overal. Oké, de in Port Harcourt geboren speler en oudere broer van Joseph Yobo (onder meer Everton en Fernerbahce) was eigenlijk verdediger, maar wie altijd dacht dat Yobo spits van beroep was staat niet alleen. ‘Yobo in de spits olé olé’ was dat seizoen misschien wel de meest gehoorde strijdkreet vanaf de tribunes. In het jaar waarin FC Zwolle op de slotdag van de competitie in De Kuip zijn Waterloo vond, werd Yobo bij een achterstand in de slotfases steevast naar voren gedirigeerd om Bert Zuurman en Marino Promes te assisteren op jacht naar de gelijkmaker. Dolenthousiast werd het publiek op het moment dat Boeve met beide wijsvingers omhoog voor zijn dug-out stond te gebaren. Het was voor Yobo het signaal om het vijandelijke strafschopgebied op te zoeken. "Ja, dat was mooi", begint Yobo zijn verhaal op het terras voor het stadion bij restaurant Bluefinger. "In de stad zingen supporters dat soms nog als ze mij zien. Waarom ik toen zo populair was? Ik voetbalde vanuit mijn hart. Ik deed er alles aan om te winnen en dat vond het publiek prachtig om te zien."

Tot een treffer kwam het echter nooit. Na het vertrek van Boeve in oktober 2003 en de aanstelling van Hennie Spijkerman, kwam Yobo veel minder aan spelen toe, al bleef hij de stormram wanneer dat nodig was. Het seizoen voor FC Zwolle eindigde in mineur en voor Yobo was zijn laatste wedstrijd in het blauw-wit al helemaal een nachtmerrie. In de snikhete Kuip werd Zwolle door Feyenoord met 7-1 door de gehaktmolen gedraaid. Een pandoering van jewelste. Yobo kwam echter alleen het eerste kwartier in actie, maar kon daarin niet voorkomen dat Danko Lazovic (2) en Dirk Kuyt de stand toen al naar 3-0 tilden. De arme Nigeriaan werd in de zeventiende minuut uit zijn lijden verlost. "Daar was echt geen beginnen aan, boem goal, boem goal, boem goal. Zo ging dat. We werden helemaal van de mat getikt in de openingsfase. Ik kwam net terug van een blessure en dan is het niet leuk als je al zo vroeg gewisseld wordt. Toch snapte ik meneer Spijkerman wel. Hij nam mij in bescherming door mij te wisselen. Dat is voetbal." Veel hielp het allemaal niet, want ook zonder Yobo scoorde Feyenoord er lustig op los. Door drie treffers van Lazovic en Kuyt en één van Patrick Paauwe was de Gouden Gids Divisie een feit. De 5-1 van  Dominggus Lim-Duan is dertien jaar na dato nog altijd de meest recente Zwolse treffer in De Kuip tegen Feyenoord.

Hoewel Yobo met een wrang gevoel uit Zwolle vertrok scheen een paar maanden later de zon alweer. In september debuteerde hij voor de nationale ploeg van Nigeria in een WK-kwalificatiewedstrijd tegen Zimbabwe. Er werd met 0-3 gezegevierd. Yobo bleef als international ongeslagen, maar kwam dan ook niet meer in actie voor Nigeria. Scoren deed hij eenmaal in zijn loopbaan. Bij Pontevedra, een laagvlieger uit de Segunda División B, zijn eerste club na FC Zwolle. Bij Pontevedra vertrok de mandekker eveneens na een jaar, om vervolgens bij het Cypriotische Enosis Neon Paralimniou FC neer te strijken. "Daar kreeg ik niet betaald omdat ik op de bank zat. Volgens de trainer had ik mijn contract maar beter moeten lezen. Ook dat is voetbal. Ik heb toen gauw mijn koffers gepakt en ben terug gegaan naar Zwolle, om nooit meer weg te gaan. Zwolle is mijn laatste bushalte. Ik blijf in mijn hart een Nigeriaan, maar ik heb hier mijn leven. Mijn zes kinderen zijn hier opgegroeid (een zevende is op komst red.). Ik heb nu werk en ben op maandag- en woensdagavond jeugdtrainer bij SVI."  Want na zijn actieve voetbalcarrière behaalde Yobo zijn KNVB TCIII-diploma. "Ik wilde het eerst in het Engels doen, maar het moest in het Nederlands. En dat is me gelukt. De taal gaat steeds beter, want ook nu kunnen we elkaar verstaan en begrijpen."

De ambitieuze Yobo steekt  het niet onder stoelen of banken; een toekomst bij PEC Zwolle ziet hij helemaal voor zich. "Natuurlijk, dit is mijn club. Ik ben niet voor Chelsea, AC Milan of Real Madrid. Ik ben voor Zwolle. Hier training geven zou fantastisch zijn, maar ik ben nog nooit gevraagd." Wel zit Yobo praktisch iedere thuiswedstrijd als supporter in het stadion. "Elke wedstrijd ben ik erbij. Tegen Go Ahead Eagles zat ik nog naast Diederik Boer en Hennie Spijkerman te juichen bij de drie goals."

Zaterdag tegen Excelsior Rotterdam is Yobo ook van de partij. "Ik heb al een kaartjevoor de hoofdtribune." Dan komt het grote lichaam weer in beweging. "Ik pak mijn fiets, want ik moet nog naar de Prénatal." Bij de hoofdingang komt Yobo manager wedstrijdorganisatie Diederik Meijntjes tegen, die druk aan het telefoneren is. "Wacht even", roept Meijntjes in de telefoon. "Ik moet even iemand een hand geven. De grote Yobo loopt hier zomaar voorbij, ken je die nog? Je weet wel, van 'Yobo in de spits olé olé'." Yobo glimlacht. "Zie je wel? Ze kennen me hier nog steeds. Dat vind ik echt leuk!"


Albert-Michael Yobo (rechts) juicht samen met Dominggus Lim-Duan .